ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္။

မိုးရြာေနေသာ ဒီ တနလၤာေန႕အဖို႕ ရံုးတက္ရသည္မွာ တကယ္စိတ္မပါလွပါ။
ဒါနဲ႕ပဲ မသြားခ်င္ေပမဲ့ သြားေနရဦးမည့္ အတြက္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ထြက္လာခဲ့မိပါတယ္။ ထြက္လာရင္းႏွင့္ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ အခါက ေက်ာင္းသားဘ၀အေၾကာင္းကို သတိရသြားမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကေက်ာင္းတက္အလြန္ျပင္းပါတယ္။ တက္ႏိုင္လွ်င္မိဘႏွစ္ပါး ႏွင့္သာအခ်ိန္ကုန္ေနမိျပီး အေပါင္းအသင္းဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ေမေမသာရိွပါသည္။ အမျဖစ္သူမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ထက္ ၅ႏွစ္ၾကီးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မကစားလိုပဲ သူ႕ရဲ႕အေပါင္းအေဖာ္မ်ားသာအခ်ိန္ကုန္ေလ့ရိွပါသည္။
မိုးရြာျပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းတက္ပ်င္းေသာကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေမေမကေက်ာင္းမလႊတ္ပဲ အိမ္မွာထားေလ့ရိွပါတယ္။အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ G6PD ေခၚေသြးျဖဴဥ နည္းတဲ့ေရာဂါရိွတဲ့အတြက္ငယ္စဥ္က အလြန္ခ်ဴျခာလြန္းတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ ကိုအရမ္းဂရုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္လာခဲ့ျပီး ဆယ္တန္းကိုေက်ာ္လြန္ လာခဲ့ပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ေကာ မိဘ ကသူတို႕မ်က္စိေအာက္မွာပဲထားျပန္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ခရီးသြားရန္ျပင္ဆင္ေသာ္လညး္ေပးမလြတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ျပည့္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႕သာ အခ်ိန္ကုန္ေစလိုတဲ့သေဘာမွာရိွပါတယ္။ KMD မွာ IDCS ကို ၁၉၉၅ စတက္တုန္းကလည္း ေဖေဖကပင္လိုက္၍ အၾကိဳအပို႕လုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အမ်ားကပင္ ေဖေဖႏွင့္ရင္းႏွီးေနေလျပီ။ သူတို႕ကို အိမ္ေခၚ၊ Project လုပ္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ Myanmar Horoscope (Zartar) System ကို ေဖေဖရဲ႕ ေဗဒင္ပညာအကူအညီနဲ႕ NCC ကိုတင္သြင္းခဲ့ျပီး ပထမဆုရခဲ့ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ပထမဦးဆံုးစ၍ Programmer ဆိုတဲ့အလုပ္ကို ေဖေဖရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဘဏ္တစ္ခုမွာ13-Sept 1997 က အလုပ္ စလုပ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္စလုပ္ေတာ့ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္သာရိွျပီ ဘဏ္၌အငယ္ဆံုးျဖစ္ျပီး လူအမ်ားရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈ အထူးသျဖင့္စပ္စုမႈကိုခံ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုန္လြန္လာခဲ့ျပီး အိမ္ေထာင္က်ဖို႕ အေျခအေန တစ္ခုကိုဖန္တီးလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္၊ မိဘရဲ႕ ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ား လြန္းျခင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လိုဆက္ဆံေနျခင္းက ဤအေျခအေနကို တြန္းပို႕လိုက္သလိုျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္းမွားမယ္လို႕မထင္ပါဘူး။
၁၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၉၈ တြင္ ဘဏ္မွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ႕ ေခ်ာင္းသာခရီးထြက္ရန္္ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္္။ ထံုစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္မိဘမ်ားကလုိက္ျခင္ျပန္ပါသည္။ ကဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္းသာခရီးသြားရန္ ပုသိမ္ကားဂိတ္ေရာက္ မနက္စာစားျပီး၊ ကားေပၚတက္ေနရာယူခဲ့ျပီ ကားထြက္ရန္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္၌ ကားထြက္ေတာ့မည္ျဖစ္သ၍မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံကိုၾကားလိုက္မိျပီး သတိထားမိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးခံုတြင္ခံုတစ္ခုံလြတ္ေန ျခင္ျဖစ္ပါသည္။ အျပီးသတ္ေတာ့ ထုိေအာ္ေခၚသည့္ ေကာင္မေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဘးတြင္က်ေသာ အရမ္းေခ်ာေမာလွပတဲ့သူျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိကၽြန္ေတာ္ အသက္ရႈရပ္သြားသေလာက္ရေအာင္ပင္ သူမရဲ႕အလွအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေျမာသြားမိ ပါသည္။ သူကေတာ့ ပဲအျပည့္နဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မိဘ ေတြကေတာ့ မသိရွာပါ။ ကားေရွ႕ပိုင္းတြင္ ထိုင္ျပီး ဟုိဟာစားလိုက္၊ ဒီဟာစားလိုက္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္စျပစ္ျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲေညာင္တုန္းေရာက္ေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကို စက္ေလွနဲ႕ကူးျပီး တစ္ဖက္က ကားကို ေျပာင္းစီးဖို႕ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပုသိမ္ျမိဳ႕၀င္ျပီး ကားဂိတ္အေရာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တဖြဲ႕လံုးဟာ ဆင္းက်န္ရစ္ခဲ့ျပီး ေခ်ာင္းသားကားမလာခင္ထမင္းစားပါသည္။ ထမင္းသာစားေနရေသာ္လည္း ဘာဟင္းနဲ႕စားလုိ႕၀င္သြားမွန္းမသိသည္မွာကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြဒီမွာမရိွေတာ့ဘူး။ ေစာစာက ကားေပၚမွာပါသြားျပီ။ ဒီဟာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုစလိုက္တာပါ။ ဟုတ္မွာပါ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္ကလည္း။ သူဘယ္မွာေနသည္မသိ။ သူဘယ္သြားသည္မသိ။ သိသည္မွာသူမရဲ႕ နာမည္ေလး တစ္ခုပင္။

ဆက္ရန္။
မွတ္ခ်က္။စိတ္ကူးယဥ္္၍ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။