ေလာကၾကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကိုေျပးထြက္ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္။

ေလာကၾကီးကိုအရမ္းျငီးေငြ႕သြားျပီဗ်ာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ခံစားရတယ္။ ေလာကၾကီးက မတရားဘူးလို႕။ တစ္ခါတစ္ေလ မွန္တဲ့ ဘက္မွာ မရပ္တည္ဘူး။
မရက္စက္တတ္လို႕ အေလွ်ာ့ေပးရင္ အဲ့ဒီအေပၚမွာ အနိဳင္လိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကရွာလို႕မရဘူး။ သံေယာဇဥ္ေတြမရိွခ်င္ဘူး။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ မွန္တာ ေျပာရရင္ေတာ့ အပူမီးတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ပုထုစဥ္လူသားျဖစ္ေနသ၍ေတာ့ ဒီ အပူမီးေတြေလာင္း ကၽြမ္းေနဦးမွာပဲ။
ေနာက္ျပီး တစ္ဘက္လူမွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲမစဥ္းစာဘူး။ သူတို႕ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာပဲသိတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စိတ္ခ်မ္းသာ ဖို႕အတြက္ အျခားတစ္ေယာက္ ကစိတ္ဆင္းရဲ႕ေပးရတာ ဓမၼတာလိုျဖစ္ေနတယ္။
ကို္ယ္က တဖက္သူစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမရဘူးဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ အလိုရိွတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာေလးေတြရႊင္ျပီးေတာ့၊ အလိုျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာေလးေတြကို ရႊဲတတ္ၾကတယ္။
ေနာက္ျပီး နားလည္မႈ၊ သည္းခံမႈေတြကို အခြင့္အေရးယူတက္ၾကတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ေက်းဇူးမတင္မဲ့ အျပင္ ေစာ္ကားသြားတက္္ၾကတယ္။

ေၾသာ္ အသင္ေလာကၾကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ဒီဒဏ္ရာေတြခံေနရဦးမွာလဲ။ ေျပးစရာလမ္းမရိွေတာ့ဘူးလား။ ေျပးလို႕ေကာမလြတ္ေတာ့ဘူးလား။ကၽြန္ေတာ္မွာ သံေယာဇဥ္ေတြဆိုတာလဲမရိွခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေမတၱာဆိုတာလည္းမထားခ်င္ေတာ့ဘူး။
စိတ္ခ်မ္းသာတာ၊ စိတ္ညစ္တာေတြလည္းမရိွခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေ၀ဒနာေတြလညး္မခံစား ခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒဏ္ရာေတြလညး္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။
လူေတြအားလံုးကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ လူေတြအားလံုးကျပန္ျပီးစိတ္ခ်မ္းသာမႈ မေပးႏိုင္တာသိေပမဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တတဲ့သူဆီက အျမဲစိတ္ဆင္းရမႈပဲရေနတယ္။
တရားမႈဆိုတာမရွိၾကေတာ့ဘူးလားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္မွာ အခုေနတာ လိုရာဆု တစ္ခုေတာင္းခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းမိ မွာကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန၊ သံေယာဇဥ္၊ ေ၀ဒနာ ေတြမရိွတဲ့ ေနရာကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ရပါလို႕၏။