ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မွေျပာေသာစကားမ်ား။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္။ (အပိုင္း ၃)
ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႕ ခုန္ေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာသူမ်ားပင္ ၾကားနိဳင္ပါသည္။ အနက္ေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ အကြက္ကေလးေတြႏွင့္ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ သူ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ အက်ႌနဲ႕ ထမီမွာ သူရဲ႕ ျဖဴစြတ္တဲ့ အသားအရည္ကို မီးေမွာင္းထိုးထားသ ကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနျပီး မိတ္ကပ္မရိွ၊ သနပ္ခါးပါးပါး ေလးသာလိမ္းထားေသာ သူမ်က္ႏွာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ရာဇ၀င္ထဲက ပပ၀တီမင္းသမီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဤသို႕ခံစားရမည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ သာမဟုတ္ပဲ ျမင္သူတိုင္းပင္ ေငးရေလာက္ေအာင္သူ အရမ္းလွပေနပါသည္။
အခုတစ္ခါတြင္လည္း သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ထုိင္ခုံတြင္ေနရာက်ျပန္ပါသည္။
သူလညး္အရမ္းအံၾသသြားမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီကားေပၚမွာ သူ ဒီကိုျပန္လာတုန္းက စီးတဲ့ကား ေပၚက လူေတြအကုန္နီးပါး ျပန္ေတြ႕လိုက္လို႕ပါ။ အထူးသျဖင့္ တစိုက္မတ္မတ္သူ႕နားမွာထိုင္ ၾကည့္ လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္လဲ မွားမည္ မထင္ပါ။
အခုလည္းၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုသူျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ မ်က္ေစာင္းစထိုးပါေတာ့သည္။ သူဘာလို႕ထိုးတယ္ ဆိုတာကေတာ့ သူဘာသာ သူသာ အသိဆံုးျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အေက်အနပ္ၾကီးကို လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕အေတြးတစ္ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ရဲ႕ စိတ္တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရိွသြားလို႕ပါ။
ဒီအျပန္ခရီးမွာ သတိထားခဲ့မိတာကေတာ့ သူနားမွာ သူ႕ရဲ႕ေမာင္၀မ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္ ပါလာတာ ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီးသူမွာ လက္ဆြဲကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ေတြပါ လာတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအိတ္ေတြ အကုန္လံုးကလည္း AWB ဘဏ္ရဲ႕တစိတ္ေတြျဖစ္ေန တာကေတာ့ အေတာ့္ကိုထူးျခားေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ဘဏ္ အေၾကာင္းေျပာ၊ ဟိုအေၾကာင္းေျပာနဲ႕ေပါ့။ အဲ့ဒီအထဲမွာ ျငိမ္ေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သာျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုသိေအာင္ဘာလို လုပ္ရမည္ ကိုစဥ္းစားေနလို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အတင္းသြားျပီး မိတ္ဆက္ရင္ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားျပီးႏႈတ္ဆက္ရင္ေကာင္းမလားနဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မရိွတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႕ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ သူ႕စိတ္ဆိုးတာ၊ သူ႕ ကၽြန္ေတာ္ကို အထင္ေသးမွာ အရမ္းေၾကာက္လို႕ပါ။ အထူးသျဖင့္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ျပီးတန္ဖိုးထားတိတ္တခိုးခ်စ္ရတဲ႕ ေကာင္းမေလးမလို႕ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဘယ္လိုခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနစဥ္မွာပဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာသံ ေလးေတြကိုသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လမ္းစပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ကို္ယ္ေစာင့္နတ္က ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ခံစားေနရတာ မၾကည္႕ရက္လို႕လားမသိ။ ~ ငါ တို႕ ဘဏ္ေတာင္ မူဆယ္မွာဖြင့္ေတာ့မွာ~တဲ့။ ~Wow~ ရင္ထဲမွာ အရမ္းေျပာသြားျပီး ပါးစပ္မွ လြတ္ခနဲထြက္သြားလိုက္မိေတာ့ ေဘးကလူေတြက ကၽြန္ေတာ္ကိုေၾကာင္ျပီး ၾကည့္ေနရင္ျပံဳးစိစိနဲ႕။ သူတို႕ေတြထင္မွာေပါ့ ဒီေကာင္ေၾကာင္သြားျပီးထင္တယ္ေပါ့။
မေၾကာင္ပါဘူး။ မေၾကာင္တာကိုကၽြန္ေတာ္ဘာသာကၽြန္ေတာ္ပဲသိပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပရိုဂရမ္မာဆိုတာ ဥာဏ္မ်ားပါဘိ။ သူ႕ရဲ႕ အိတ္ေတြက AWB လို႕ေရးထားတာရယ္၊ သူေျပာလိုက္တဲ့ ဘဏ္ဖြင့္တယ္ဆိုတဲ့စကားရယ္ေၾကာင့္ သူ AWB လုပ္ေနေၾကာင္းခ်က္ခ်င္းသိလိုက္လို႕ပါ။ ဘာေျပာေျပာ လမ္းစေတာ့ပြင့္သြားျပီ။ ဒါေပမယ့္ဒီလမ္း ကို ဘယ္လိုေလွ်ာက္မွ ရမယ္ဆိုတာေတာ့ မစဥ္းစားရေသး။ အဓိက ကေတာ့သူကၽြန္ေတာ့္ နာမည္သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ သူမွတ္မိမွာ။ ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ ေဘးမွာရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို လက္ကုတ္ျပီးေတာ့ အခ်က္ျပျပီးတိုင္ပင္လိုက္သည္။
~ မ်ိဳးမ်ိဳး မင္းငါ့နာမည္သိလား~ ဘာမွမဆိုင္ပဲသူ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္အၾကည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းကိုေမးလိုက္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလညး္ ~ သိတာေပါ့ကြ မင္းနာမည္ ေတဇ ေလ~ တဲ့။ ေတာ္လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။
အဲ့ဒီလိုေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာသူရဲ႕စူးရွတဲ့အၾကည့္ေလး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚက်ေရာက္လာတာ ကိုေတြ႕လိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ အျပံဳးေလးတစ္ခ်က္ကို အလိုအေလွ်ာက္သူ႕ထံပို႕ လိုက္မိပါတယ္။ အုိ႕ ေျပာရင္းဆိုရင္နဲ႕ ကား က ဆင္မလိုက္အေ၀းေျပး၀င္ထဲ၀င္လာျပီး။

ဆက္ရန္။